مدرسه تعلیم و تربیت‏

بسم الله الرحمن الرحیم

ضمن عرض تبریک سال روز ولادت امام حسین (ع)

و نیز ولادت برادر گرانقدر او حضرت ابالفضل العباس (ع)

معرفی امام حسین (ع)

 نام: حسین

پدر و مادر: امام علی بن ابیطالب و حضرت فاطمه زهرا

شهرت: سید الشّهداء

کُنیه: ابا عبداللَّه

زمان و محلّ تولّد: سوّم شعبان سال 3 هجرت در مدینه

زمان و محل شهادت: روز عاشورای سال 61 ه. ق در کربلاء در سن 57 سالگی.

مرقد شریف: در کربلاء مقدّس.

دوران زندگی: در چهار بخش:

1 - عصر رسول خداصلی الله علیه وآله )حدود 6 سال(

2 - دوران ملازمت با پدر )حدود 30 سال(

3 - ملازمت با بردارش امام حسن )حدود ده سال(

4 - مدت امامت: ده سال

فرزندان امام حسین (ع )

امام حسین (علیه السلام ) داراى شش فرزند بود:

1 - على بن الحسین (امام سجّاد) کُنیه او ((ابومحمّد)) بود، مادرش ((شاه زنان )) دختر یزدگرد (سوّم ) بود.

2 - على بن الحسین (علیه السلام ) (معروف به على اکبر) که در کربلا در جریان عاشورا به شهادت رسد، مادرش ((لیلى )) دختر ابوقرة بن عُروة بن مسعود ثقفى بود.

3 - جعفر بن حسین که فرزند نداشت و مادرش از قبیله قُضاعیّه بود، و جعفر در زمان حیات امام حسین (علیه السلام ) از دنیا رفت .

4 - عبداللّه ، که در روز عاشورا در آغوش پدر بود، تیرى از جانب دشمن به او اصابت کرد به طورى که سرش را از بدنش جدا نمود و به شهادت رسید.

5 - سکینه ، که مادرش ((رباب )) دختر امرء القیس بن عدى از قبیله کلبى بود.

6 - فاطمه که مادرش ((اُمّ اسحاق )) دختر طلحة بن عُبیداللّه از قبیله تَیْم بود.

مختصری از زندگانی امام حسین (ع)

فهرست ویژگی هاى آن حضرت که افزون بر 300 ویژگى است که در 30 عنوان بدین ترتیب خواهد آمد:

1 ویژگی ها و امتیازات آن حضرت از آغاز تا فرجام آفرینش 

1 در آفرینش نور وجودش .

2 نور وجودش از عالم ذر تا عالم رحم .

3 از ولادت تا دوران کودکى .

4 به هنگامه شهادت .

5 پس از شهادت .

6 منزلت او در قیامت .

7 پس از روز رستاخیز.

2 ویژگی ها، صفات ، ارزشهاى اخلاقى و عبادى آن حضرت در دوران کودکى

3 ویژگى، صفات ، ارزشهاى اخلاقى و عبادى آن حضرت در روزعاشورا.

4 الطاف خاصّ خدا بر او. 

1 نمونه هاى بى نظیر.

2 سخن خدا با او.

3 نشانه ها از برترین بندگان .

4 نشانه ها از بزرگترین مخلوق .

5 نشانه ها از بهترین موجودات .

6 نشانه ها از شایسته ترین صفات دیگر پدیده ها.

7 احترام ویژه خدا به او پیش از شهادت .

8 احترام ویژه خدا به او پس از شهادت .

5 جلوه هاى بارز از الطاف خاصّ خدا به او. 

6 خشوع دل ، محبّت عمیق قلبى و گریه با یاد و نام او. 

7 ویژگیهاى زیارت آن حضرت . 

8 در رابطه با قرآن . 

9 در رابطه با کعبه . 

1 کعبه حقیقى .

2 گرامى داشت کعبه .

3 زیارت حسین یا حجّ و عمره .

4 بیت اللّه .

10 حسین و پیام آوران خدا. 

1 حسین و آدم .

2 حسین و نوح .

3 حسین و ادریس .

4 حسین و ابراهیم .

5 حسین و اسماعیل .

6 حسین و یعقوب .

7 حسین و یوسف .

8 حسین و صالح .

9 حسین و هود.

10 حسین و شعیب .

11 حسین و ایّوب .

12 حسین و زکریّا.

13 حسین و یحیى .

14 حسین و اسماعیل ... .

15 حسین و موسى .

16 حسین و داوود.

17 حسین و سلیمان .

18 حسین و عیسى .

امام حسین (ع) پس از ولادت 

نخستین جایگاه نور وجود حسین علیه السلام پس از ولادت ، دو دست و آغوش پرمهر پیامبر گرامى صلى الله علیه و آله بود.

آن حضرت در کنار درب اطاق فاطمه علیها السلام ایستاده و طلوع نور وجود حسین علیه السلام در افق جهان را انتظار مى کشید. هنگامى که جهان را به نور وجودش نورباران ساخت و براى آفریدگارش سجده کرد؛ پیامبر ندا داد که : (هان اى اسماء! فرزند ملکوتیم را بیاور ... .)

او گفت : (هنوز نظیف و آماده دیدارش نساخته ام .)

پیامبر با تعجّب فرمود: (شما او را نظیف مى کنید؟ خداوند او را نظیف و پاک و پاکیزه ساخته است .)(1)

اسماء نگریست و واقعیّت را دریافت و آن کودک ملکوتى را در پارچه اى پشمین به سوى پیامبر صلى الله علیه و آله آورد.

پیامبر حسین علیه السلام را در آغوش گرفت و متفکّرانه بر او نگریست وگریستن آغاز کرد و در حالى که آن کودک را مخاطب ساخته بود، فرمود:

(... حسین جان ! به راستى که بر من گران است ... گران .)(2)

پس از روى دست و آغوش پیامبر، گاهى شانه فرشته وحى جایگاه او بود و گاهى شانه و دوش و سینه پیامبر. پیامبر صلى الله علیه و آله گاهى او را بر روى دستان مقدّسش مى گرفت تا در برابر دیدگان نظاره گر، بوسه بارانش کند و گاهى بالا مى برد تا همه بنگرند و موقعیّت او را دریابند.

1) بحارالانوار، ج 43، ص 256، ح 34.

2) جلاء العیون ، ج 2، ص 6 و بحارالانوار، ج 43، ص 243 با اندک تفاوتى .

بر گرفته از کتاب: ویژگی های امام حسین علیه السلام

ترجمه : الخصائص الحسینیّة تألیف : آیت اللّه حاج شیخ جعفر شوشتری

فضائل امام حسین (ع)

مقدمه:

کلمه ﴿ کهیعص﴾؛ این حروف که خداوند سورۀ مریم (سلام‌الله‌ علیها) را با آن ها آغاز کرده، اخبار غیبی است که خداوند آنها را به بنده‌‏اش حضرت زکریا (علیه‌السلام) تعلیم داده است «قَالَ هَذِهِ الْحُرُوفُ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَیْب‏».

جریان بدین شرح است که حضرت زکریا (علیه‌السلام) از خداوند درخواست کرد تا نام‏‌های مبارک پنج تن آل عبا (علیهم‌السلام) را به او تعلیم دهد که جبرئیل (علیه‌السلام) برای تعلیم این اسماء بر او نازل شد. هر وقت حضرت زکریا (علیه‌السلام) نام‏‌های مبارک محمد، علی، زهراء و حسن (علیهم‌السلام) را می‌‏برد غم و اندوه وی بر طرف می‏‌شد، اما هرگاه نام مبارک حسین (علیه‌السلام) را می‌‏برد گریه راه گلوی او را می‏‌گرفت و نفس وی به شماره می‏‌افتاد تا اینکه روزی حضرت زکریا (علیه‌السلام) گفت: خدایا! برای چیست که هر وقت من نام آن چهار نفر را می‏‌برم غم و اندوه من برطرف می‏‌شود اما وقتی نام حسین (علیه‌السلام) را می‌‏برم چشمانم اشکبار و نفسم به شماره می‌‏افتد.

خداوند داستان شهادت امام حسین (ع) را برای زکریا (علیه‌السلام) شرح داد و فرمود:

«کهیعص»؛ (ک) یعنی کربلای امام حسین(ع)، (ه) هلاکت، (ی) یزید، (ع) عطش امام حسین و (ص) به معنای صبر است، پس از این ماجرا بود که حضرت زکریا (علیه‌السلام) به شدت تحت تأثیر قرار گرفت، «فَلَمَّا سَمِعَ ذَلِکَ زَکَرِیَّا لَمْ یُفَارِقْ مَسْجِدَهُ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ وَ مَنَعَ فِیهَا النَّاسَ مِنَ الدُّخُولِ عَلَیْهِ وَ أَقْبَلَ عَلَى الْبُکَاءِ وَ النَّحِیب‏» (1)، هنگامی که حضرت زکریا (علیه‌السلام) این جریان را شنید مدت سه روز از مسجد خویش خارج نشد و در آن مدت اجازه ورود به احدی نداد، آنگاه مشغول گریه و زاری شد. «فَأَنْبَأَهُ اللَّهُ تَعَالَى عَنْ قِصَّتِهِ وَ قَالَ‏ کهیعص‏ فَالْکَافُ اسْمُ کَرْبَلَاءَ وَ الْهَاءُ هَلَاکُ الْعِتْرَةِ وَ الْیَاءُ یَزِیدُ وَ هُوَ ظَالِمُ الْحُسَیْنِ ع وَ الْعَیْنُ عَطَشُهُ وَ الصَّادُ صَبْرُه‏».

(1) (کمال الدین و تمام النعمة، ج‏2، ص: 461)

برچسب ها:

• مختصری از زندگانی امام حسین (ع)
• امام حسین (ع) پس از ولادت
• فضائل امام حسین (ع)